Angela
Dat ben ik dus, bijna 30 lentes jong en samen met vriendlief Hugo zorg ik voor deze twee monstertjes:
Voordat Hugo in mijn leven kwam vond ik het maar wat saai alleen in huis. Een kat heb ik altijd al willen hebben en ben toen marktplaats gaan afstruinen opzoek naar een huisgenootje. En daar vond ik Bincky. In het echt was hij natuurlijk nog veel schattiger, echt om op te vreten.
Toen ik bericht kreeg dat ik hem na zeven weken al mocht ophalen was ik natuurlijk door het dolle heen! En wat was het heerlijk om Bincky in huis te hebben. Het is eigenlijk net een klein aapje, hij klimpt op m'n rug en gaat dan op m'n schouder zitten om vervolgens op een van de deurposten of in de kasten te klimmen. Op knuffelen is hij dol (ik gelukkig ook) en omdat hij te vroeg is weggehaald bij zijn moeder komt hij nog geregeld 'melktrappelen' bij me. Dan kwijlt hij lekker m'n hele shirt onder. Ook is hij ontzettend ondeugend dan doet hij iets wat niet mag (klimmen op de schouw of plassen op plaatsen waar dat niet mag) en dan kijkt hij me van te voren al heel schuldbewust aan met een blik van 'maar ik doe het lekker toch'. Slapen is Binck z'n favoriete tijdverdrijf in de hangmat, op de poef, op de stoel of lekker bij mij, het maakt meneer allemaal niets uit zo lang hij maar met rust wordt gelaten. 
Omdat ik veel van huis was (aan het werk) overdag vond ik het toch wel een beetje zielig dat Bincky zo lang alleen was. Ik ben toen opzoek gegaan naar een vriendje voor hem. Die vond ik op de website van het Dierenasiel Zeist. Er stond een leuke omschrijving over Ricky maar zonder foto. Na het telefonisch maken van een afspraak kon ik hem al gauw in het echt bewonderen. En wat een prachtige kater was dat! Zij verzorgster vertelde dat hij een zogenaamde 'wildvang kat' was. Ze hadden hem ergens in het bos gevonden en moest leren socialiseren. Gelukkig werd ik als toekomstig 'baasje' goedgekeurd door het asiel en de week daarna kon ik hem al ophalen. Wat een leuk verjaardagscadeau was dat welke ik van mijn ouders kreeg! Omdat ik Ricky niet zo'n leuke naam voor hem vond heb ik 'm omgedoopt tot Bailey.
Bailey bleef schuw en blazen naar me als ik te dicht bij hem in de buurt kwam. Ik heb 'm nu bijna een jaar. Met heel veel geduld en liefde kwam hij steeds een stukje meer bij me in de buurt en als Bincky dan kwam knuffelen bij me op de bank dan ging hij ook heel voorzichtig mee. Ik mocht hem dan zelfs aaien! En als meneer geen zin meer heeft daarin dan krijg ik een tik van hem met z'n pootje. Alsof hij dan wil zeggen; Genoeg! Dat tikken vindt hij sowieso een leuk spelletje vooral als hij geen eten krijgt van me dan gaat hij op z'n achterpoten staan en tikt hij tegen m'n been aan. Hilarisch om te zien!